«محسن سرخو» که در شورای شهر چهارم رئیس کمیته حملونقل شورای اسلامی شهر بود نیز آن زمان در خصوص اجرای پروژه پل صدر گفته بود که در ساخت پل صدر، نیاز به وجود قطعاتی (حوزه نگهدارندهها و جرثقیلها) بود که باید از خارج کشور وارد میشد و این قطعات با تأمین اعتبار مالی از طریق «بابک زنجانی» خریداری (سالهای 90 تا 92) و وارد شد. اتفاقا طی اجرای پروژه در حوزه خرید نئوپرنها (ضربهگیر پل) که به اسم قطعه ایتالیایی وارد کرده بود، دچار مشکل شدند؛ به گونهای که وقتی این نئوپرنها زیر بار رفت، از هم گسیخته و بهرهبرداری از پل صدر چهار ماه به تعویق افتاد.
سرخو نیز معتقد بود که با هزینه ساخت پل صدر خطوط مترو توسعه قابلتوجهی مییافت و شهرداری میتوانست با این اعتبار دو خط مترو جدید را در شهر تهران احداث کند. جای سؤال است که حالا پل صدر و تونل نیایش چه تأثیری دارند و ساخت خط 6 و 7 مترو چه تأثیری میتواند در کاهش ترافیک داشته باشد و باید مردم در این زمینه قضاوت کنند. این اولویتدهی زمانی برای مردم قابل لمستر خواهد بود که همچنان بهدلیل چالشهای مالی ایستگاههای مترو با دشواری به بهرهبرداری میرسند.